Ζούμε σε μια δυστοπική χώρα όπου πράγματα που σε ΌΛΟ ΤΟΝ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΚΌΣΜΟ θεωρούνται δεδομένα σε μας εξακολουθούν να αποτελούν ζητούμενα.
Ζούμε στη χώρα που μετά από 18 (!) χρόνια εργασιών ΑΚΌΜΑ δεν έχει ολοκληρωθεί η κατασκευή του μετρό της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης.
Στη χώρα όπου η τηλεδιαχειριση του ΟΣΕ, που υπεγράφη να τεθεί σε λειτουργία το 2013, ΔΕΚΑ (10) χρόνια αργότερα ακόμα δεν είχε τεθεί σε λειτουργία, οδηγώντας στο θάνατο δεκάδες αθώους συμπολίτες μας.
Στη χώρα όπου άνθρωπος που αμύνθηκε έναντι διαρρήκτη διώκεται ποινικά για ανθρωποκτονία και όπου το να βανδαλίζεις κατά συρροή δημόσια ή ιδιωτική περιουσία θεωρείται κάτι φυσιολογικό και πρακτικά είναι ελάχιστα ποινικά κολάσιμο.
Όπου κατά συρροή δολοφόνοι δικαιούνται άδειας εξόδου κ οπου καταδικοι με ποινες φυλάκισης εκατοντάδων χρόνων αποφυλακιζονται “λόγω καλής διαγωγής” σε μια δεκαετία, καταλήγοντας, ω του θαυματος, να υποτροπιάζουν.
Όπου το λαθρεμπόριο εντός των χώρων του πανεπιστημίου καλύπτεται από “άσυλο” επειδή πριν μισό αιώνα φοιτητές εξεγερθηκαν κατά της δικτατορίας, κατά σύμπτωση εντός των ιδίων χωρων.
Όπου αλλοδαποί χούλιγκανς- ναζί διασχίζουν ανενόχλητοι τη μισή επικράτεια, κάνοντας έφοδο θανάτου σε ανυποψιαστους φιλάθλους στην καρδιά της Αθήνας.
Και, το εντυπωσιακότερο όλων, ζούμε στη χώρα όπου ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΆ τα κακώς κείμενα διαχρονικά δεν ευθύνεται ούτε κ είναι υπολογος ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΚΑΝΕΊΣ.
Κι όμως, τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι. Έγιναν έτσι όταν, στο όνομα μιας ατυπης ρεβάνς της Αριστεράς έναντι της “επάρατου Δεξιάς”, απο το ’81 κ ένθεν ακολουθήθηκε μια πολιτική απόλυτης ανοχής στην ανομία κ την παρανομία κ στο όνομα της αποκαταστασης καταπιεσμένων πολιτικών ελευθεριών ενθαρρύνθηκε η λογική ενός ασύδοτου δικαιωματισμού αντί του αμοιβαίου σεβασμού κοινών κοινωνικών συμβάσεων, χωρίς τις οποίες η συμβίωση των μελών μιας κοινωνίας καθίσταται αδύνατη.
Η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς βασίστηκε σ’ ένα “ηθικό πλεονέκτημα” που προέκυψε από την έκβαση του εμφυλίου, όπου ο “λαϊκός αγώνας” καταπνιχτηκε δήθεν από τον “ξένο δάκτυλο ” (λες κ αυτοί που τον υποκίνησαν κ τελικά δέχτηκαν τους ηττημενους πολιτικούς προσφυγες στις χώρες τους δεν ήταν εξίσου ξένος δάκτυλος), στις μετεμφυλιοπολεμικές διώξεις, που πράγματι γίνανε κ τέλος στην 7ετη χούντα. Στο όνομα αυτής της “άλλης Ελλάδας” των ηττημένων κ των αγώνων τους για δημοκρατία, ελευθερια και ευημερία, η ελληνικη Αριστερά, προεξάρχοντος του ΠΑΣΟΚ αλλά σε αγαστή συνεργασία με όλες τις υπόλοιπες παραφυάδες της, έστησε μια άνευ προηγούμενου τυμβωρυχεία και καπηλεία.
Άνθρωποι που το ’49 ήταν ανήλικοι βαφτίστηκαν “αγωνιστές της εθνικής αντίστασης” κ τους χορηγήθηκε “σύνταξη αγωνιστή”, λες κ δεν είναι καθήκον του κάθε πατριώτη να αγωνίζεται κατά του κατακτητη. Συνδικαλιστές αμειβονταν πλουσιοπάροχα χωρίς να πατούν το πόδι τους στη δουλειά για την οποία πληρώνονται από τον Έλληνα φορολογούμενο, επειδή ως το ’74 απαγορευόταν ο συνδικαλισμός. Φοιτητές καταλαμβανουν επί μήνες σχολές ολόκληρες ανενοχλητοι επειδή μπουκάραν τα τανκς στο ΕΜΠ πριν 50 χρόνια.
Στο όνομα των “αγώνων της Αριστεράς” έχουμε καταντήσει ένα απέραντο φρενοκομείο, όπου κανείς δεν διώκεται για τίποτα, διότι οι διώξεις είναι ίδιον της Δεξιάς.
Μ’ αυτή την γενικευμένη ανοχή στην αντικοινωνικη συμπεριφορά όποιου έχει τη διάθεση να την επιδείξει παντιοτρόπως, καταλήξαμε αρχικά στην ηθική κατάρρευση κ κατόπιν στην οικονομική χρεοκοπία του ’09.
…κ αντί αυτό να μας γίνει μάθημα για να φιλοτιμηθουμε κ ν’ αλλάξουμε νοοτροπίες κ παθογένειες, εμείς απεφανθήκαμε ότι ο γιαλός κ ουχί ο πλους μας είναι στραβός κ συνεχίσαμε αμέριμνα το αρμένισμά μας, μπαλώνοντας κάποιες τρύπες σ’ ένα σκαρί που στην πραγματικότητα απαιτούσε πέταγμα κ ξαναστήσιμο εκ βάθρων από την αρχή με νέα υλικά.
Φτάνοντας στο σήμερα, ενώ η κυβέρνηση έχει λάβει λευκή επιταγή από το 41% των πολιτών γι’ αυτή τη συνολική αλλαγή που απαιτείται, μοιάζει να το αγνοεί και να εξακολουθεί να χαϊδεύει αυτιά εκεί όπου το ζητούμενο είναι το τράβηγμά τους. Πορεύεται με βηματισμό χελώνας εκεί όπου απαιτούνται άλματα. Έχει το νου της στο “τί θα πει ο κόσμος”, προσπαθώντας να μην αφήσει κανέναν δυσαρεστημενο, παριστάνοντας σε κάθε μεγάλη διένεξη τον Πόντιο Πιλάτο. Σαν άλλο κομμουνιστικό καθεστώς, εστιάζει στα παντός τυπου επιδοματα, αντί να φουλάρει τις μηχανές κυνηγωντας την ανάπτυξη, που θα δώσει δουλειές με αξιοπρεπείς απολαβές στο καλά καταρτισμένο πλεονάζον επιστημονικό δυναμικό μας.
Δρα ενοχικα, φοβικα, διστακτικά, στο όνομα ενός κάποιου σεβασμού στους “αγώνες της Αριστεράς” κ στα εξ αυτων κίβδηλα, κακώς κεκτημένα “δικαιωματα” συγκεκριμένων προνομιούχων ομάδων, λες κ η αξιοκρατία και η εγκαιρη απονομή δικαιοσύνης είναι αντιδημοκρατικα.
Μόνο που πλεον η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας έχει ωριμάσει περισσότερο απ’ ό,τι οι κυβερνώντες κ έχει συνειδητοποιήσει την εξωφρενική αναντιστοιχία μεταξύ των πραγματικών της αναγκών κ της αντιμετώπισής τους κ την εκπληκτική ασυνέπεια μεταξύ λόγων και εργων των εκάστοτε κυβερνόντων.
Ζούμε την ιστορική συγκυρία όπου η κοινωνία είναι πιο προωθημένη από το κυρίαρχο πολιτικό δυναμικό της χώρας.
Η αναντιστοιχία αυτή προς το παρόν δεν αποτυπώνεται εκλογικα. Όμως οσο απεχθάνεται η φυση το κενό, αλλο τόσο δεν το ανέχεται και η ιστορία.
Η ώρα που η κοινωνία, ο πάλαι ποτέ “κυρίαρχος λαός”, θ’ αναζητησει και εν τέλει θα βρει έναν εκφραστή των σύγχρονων αναγκών του, ζυγώνει.
Σ’ αυτό το ραντεβού με την Ιστορία ελπίζω να είναι παρόντες οι καταλληλότεροι κ όχι οι πιο βιντεο-φωτογενείς.
