Αναμφισβήτητα το θέμα των ημερών είναι ο γάμος και η τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών. Οι ΛΟΑΤΚΙ είναι μια κατηγορία ανθρώπων που στο παρελθόν έχει υποφέρει τα πάνδεινα. Εντούτοις, όσο και αν αδυνατούμε να το αντιληφθούμε λόγω υποκειμενικότητας, η χώρα μας ανέκαθεν είχε μια παράδοση σχετικής ανεκτικότητας, που της επέτρεπε να αντιμετωπίζει το φαινόμενο της ομοφυλοφιλίας με μια γκροτέσκα, περιπαιχτική διάθεση μεν, αποφεύγοντας όμως τις ακρότητες άλλων, θεωρητικά πιο φιλελεύθερων κοινωνιών, όπου αυτές οι «αποκλίνουσες» συμπεριφορές διώκονταν ποινικά ή αντιμετωπίζονταν «φαρμακευτικά».
Η κοινωνική πρόοδος των τελευταίων δεκαετιών είχε ως αποτέλεσμα την αποδοχή ποικίλων μορφών διαφορετικότητας και την εξάλειψη των διακρίσεων που απέρρεαν από αυτές, μεταξύ των οποίων και αυτής του σεξουαλικού προσανατολισμού. Οι ομοφυλόφιλοι στις μέρες μας απολαμβάνουν ίσα δικαιώματα με τον υπόλοιπο πληθυσμό, έχοντας καταφέρει να αναρριχηθούν σε ύπατα Πολιτειακά αξιώματα και κατακτώντας την κοινωνική και επαγγελματική κορυφή σε πλείστες περιπτώσεις στο πολιτισμένο τμήμα του πλανήτη.
Είναι γνωστό ότι η δράση γεννά αντίδραση, με αποτέλεσμα σήμερα να ζούμε ένα κύμα ετεροχρονισμένων, αναδρομικής ισχύος αντιδράσεων για διακρίσεις που υπέστησαν ιδίου σεξουαλικού προσανατολισμού άτομα δεκαετίες πριν και πάντως χωρίς να συντρέχουν πλέον οι προϋποθέσεις τέτοιων εκδηλώσεων, εφόσον η αιτία τους, δηλαδή οι διακρίσεις αυτές, έχουν προ πολλού εκλείψει. Η κεκτημένη ταχύτητα αυτών των αντιδράσεων αλληλοσυμπληρούμενη από την woke- ατζέντα και έναν διάχυτο, αχαλίνωτο δικαιωματισμό πλημυρίζουν τη δημόσια σφαίρα με φωνές διαμαρτυρίας κατά φαντασμάτων του παρελθόντος, παρά κατά σύγχρονων απειλών. Αποκορύφωμα αυτής της «αντεπίθεσης» είναι η απαίτηση μέρους της ομοφυλοφιλικής κοινότητος για αναγνώριση του δικαιώματος γάμου και τεκνοθεσίας.
Βασικό επιχείρημα αυτής της μερίδας συμπολιτών μας είναι η ανασφάλεια που νιώθουν για το μέλλον των υιοθετημένων τέκνων τους σε περίπτωση που ο βάσει νόμου θετός γονέας αντιμετωπίσει πρόβλημα υγείας ή χάσει τη ζωή του. Γνωρίζουμε ότι η θεσμοθέτηση του δικαιώματος δέσμευσης ατόμων του ιδίου φύλου νομοθετήθηκε στη χώρα μας το 2015 υπό τη μορφή του συμφώνου συμβίωσης, που πρακτικά ισοδυναμεί με γάμο. Από την άλλη μεριά, είναι επίσης αναγνωρισμένο το δικαίωμα μεμονωμένων ατόμων, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού (προφανώς δεν τους ζητείται πιστοποιητικό …σεξουαλικών φρονημάτων) να υιοθετούν παιδιά, σχηματίζοντας μονογονεϊκές οικογένειες. Συνεπώς, η μόνη νομική εκκρεμότητα που υφίσταται είναι να νομοθετηθεί η απόδοση της κηδεμονίας στον έτερο ανάδοχο- γονέα (που με την υφιστάμενη νομοθεσία ήδη αναγνωρίζεται ως «σύζυγος», αλλά όχι και ως γονέας), σε περίπτωση που ο θετός γονέας εκλείψει.
Σε πρακτικό επίπεδο, το γεγονός ότι στην παρούσα φάση (Ιαν ’24) τα προς υιοθεσία παιδιά στη χώρα μας είναι μόλις 149 ενώ τα ενδιαφερόμενα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια μερικές χιλιάδες ακυρώνει το επιχείρημα υπέρ της τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια ότι «ακόμα και το καλύτερο ίδρυμα είναι χειρότερο από το χειρότερο σπιτικό», αφού ήδη η ζήτηση για υιοθεσία από συμβατικά αντρόγυνα υπερβαίνει κατά πολύ την «προσφορά» των προς υιοθεσία παιδιών.
Δεδομένου λοιπόν ότι αφενός μεν η νομική ρύθμιση του ζητήματος δεν καλύπτει κάποια υπαρκτή κοινωνική ανάγκη, αφετέρου δε είναι τεχνικά απλή και μπορεί να περάσει ακόμα και με τη μορφή τροπολογίας (σαν αυτές που διαχρονικά μας έχουν συνηθίσει να υπερψηφίζουν κατά το δοκούν οι κυβερνήσεις σαν «ουρά» σε πλείστα όσα άσχετα νομοσχέδια), η εσκεμμένη, επιτηδευμένη προβολή του εν λόγω ζητήματος από πλευράς της κυβέρνησης αναπόφευκτα προκαλεί ερωτήματα για τα βαθύτερα κίνητρα πίσω από αυτή τη δυσανάλογη δημοσιότητα.
Κάποιος καχύποπτος θα υπέθετε πως η κυβέρνηση επιχειρεί να εκμεταλλευτεί τον τρέχοντα συρμό του διάχυτου δικαιωματισμού και της woke- ατζέντας, που εσχάτως έχουν κυριαρχήσει στη δημόσια σφαίρα, για να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη πουλώντας «μοντερνισμό» και ψευδεπίγραφη πρόοδο. Οι προαναφερθείσες τάσεις έχουν καταφέρει να φέρουν τα πάνω- κάτω στο δυτικό ημισφαίριο, επιβάλλοντας έναν μεταμοντέρνο ολοκληρωτισμό του παραλόγου, όπου οποιαδήποτε κριτική απέναντί τους βαφτίζεται αυθαίρετα «ακροδεξιά», «πατριαρχική» και «οπισθοδρομική».
Σε μια κοινωνία που μαστίζεται από την ακρίβεια, την υποβάθμιση της δημόσιας Υγείας και της ποιότητας ζωής των πολιτών της, την εγκληματικότητα και τη μικρή παραβατικότητα που προέρχεται από εγχώριους αλλά και εισαγόμενους παραβατικούς (τους οποίους από τα πλέον επίσημα χείλη καλείται να «ενσωματώσει»), η κουβέντα για το γινάτι μιας χούφτας ανθρώπων που επιθυμούν ο δεύτερος θετός γονέας να μην ονομάζεται σκέτο «θετός γονέας», «ανάδοχος» ή «κηδεμόνας», αλλά «πατέρας 2» αποτελεί μια προκλητική πολυτέλεια που αφορά ελάχιστα ελάχιστους.
Η κυβέρνηση έχει επιλέξει να παριστάνει τον λαθρεπιβάτη στο βαγόνι του συρμού ενός αναθεωρητισμού που πορεύεται στη λογική του «πάμε και όπου βγάλει», οδεύοντας σε μετωπική σύγκρουση με παραδόσεις αιώνων αλλά και βασικούς νόμους της φυσικής και της βιολογίας.
Μόνο που η υπεροψία, η αλαζονεία και η έλλειψη κοινωνικής ενσυναίσθησης καθιστούν τους κυβερνώντες ανίκανους να διακρίνουν τον ελεγκτή-λαό που, έχοντας εντοπίσει τον λαθρεπιβάτη, ετοιμάζεται να τον αποβιβάσει.
