Αλατοπίπερο των παλιών ελληνικών ταινιών υπήρξαν οι ρολίστες τους. Μπορεί το Α κ το Ω να ήταν οι πρωταγωνιστές τους, οι λαμπεροί αστέρες, ων ουκ εστίν αριθμός, που με τη σπιρτάδα, το μπρίο ή το νάζι τους κρατούσαν αμείωτο το ενδιαφέρον των (επίσης αναρίθμητων κινηματογραφικών) θεατών των συγκεκριμένων «έργων» (όπως αποκαλούσαμε τις ταινίες εκείνο τον καιρό), τα ενδιάμεσα γράμματα όμως υπήρξαν οι ηθοποιοί που με μία ατάκα, ένα νεύμα, μια ματιά έκλεβαν την παράσταση, χαρίζοντας σπαρταριστό γέλιο και απογειώνοντας σκηνή και ταινία.
“Πατέρα κάτσε φρόνιμα, 1967”
Παρ’ ότι προσωπικός αγαπημένος μου ρολίστας είναι ο Ν. Φέρμας (αν δεν τον ξέρετε, τον ξέρετε και δεν το ξέρετε, είναι ο παρ’ ολίγον συμπέθερος του αετόπουλου- αφεντικού του Ζήκου, ή ο φυλακόβιος παπατζής της Βλαχοπούλου, ή ο παλιατζής που δίνει «2 τάλαρα» για το παντελόνι του Χορν στο «αλίμονο στους νέους», μεταξύ πολλών άλλων…), σήμερα θ’ ασχοληθούμε μ’ έναν άλλο ρολίστα, τον Αλέκο Τζανετάκο και τις ομοιότητες των ρόλων που υποδύθηκε με την… σημερινή ελληνική εξωτερική πολιτική: αν απορείτε σχετικά με το τί σχέση μπορεί να έχουν αυτά τα δυο, ΔΩΣΤΕ ΒΑΣΗ!
Ο Αλέκος Τζανετάκος έχει ταυτιστεί στο συλλογικό μας υποσυνείδητο με τί άλλο, τις καρπαζιές που εισέπραττε, αφού σε (αρκετές) παραπάνω από μια ταινίες απετέλεσε τον αποδιοπομπαίο τράγο για πάσης φύσης αναποδιές, αλλά και γκάφες που ο ίδιος προκαλούσε.
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 6 ΧΡΟΝΙΑ
Διαφήμιση στο BBC, prime- time
Αντιστοίχως, ο απολογισμός της παρούσης κυβέρνησης τα τελευταία 6 χρόνια στην εξωτερική μας πολιτική είναι ο εξής:
- Στο μείζον εθνικό ζήτημα των ελληνοτουρκικών, τα τελευταία 6 χρόνια έχει πρακτικά μονιμοποιηθεί το γκριζάρισμα του μισού Αιγαίου. Η καμπάνια της γείτονος περί “Tourkaegean” συνεχίζεται απτόητη στα διεθνη ΜΜΕ (βλ φώτο), την πόντιση καλωδίου εντός των εθνικών μας χωρικών υδάτων αδυνατούμε να την περατώσουμε χωρίς να ρωτήσουμε, για 12 μίλια ούτε λόγος και γενικά παγιώνεται ένα καθεστώς συγκυριαρχίας της θάλασσας που μας χωρίζει (κ κάποτε αδιαμφισβήτητα μας ανήκε)
- Πρόσφατα η εως πρότινος (θεωρητικά) σύμμαχός μας Αίγυπτος ήγηρε αξιώσεις και αμφισβήτησε ανοικτά το ιδιοκτησιακό καθεστώς που διέπει εδώ και αιώνες τη Μονή της Αγίας Αικατερίνης και τις ιδιοκτησίες της στο όρος Σινά
- Η ελληνική κυβέρνηση δεν κατάφερε να χρησιμοποιήσει την ισχυρή ελληνική/ ελληνόφωνη μειονότητα της Μαριούπολης και των πέριξ αυτής περιοχών ως προγεφύρωμα αναβάθμισης του διπλωματικού της κεφαλαίου και ανάληψης ενεργού ρόλου ρυθμιστή/ διαιτητή μεταξύ των αντιμαχόμενων, οι οποίοι ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι αμφότεροι θα συζητούσαν καλύτερα υπό την αιγίδα ενός ομόδοξου κράτους (όπως είμαστε εμείς), αντί του επιτήδειου ουδέτερου, της Τουρκίας, που άδραξε την ευκαιρία προκειμένου να αναβαθμίσει αυτή τον ρόλο της σε αυτό του διαμεσολαβητή και κατά προέκταση του ύπατου αρμοστή της ευρύτερης περιοχής της ανατολικής Μεσογείου
- Μαθαίνοντας πως αγαπιόμαστε, πλακώσαν κ οι Λίβυοι: ποντάραμε τα πάντα στη συμμαχία μας με τον στρατάρχη Χαφτάρ, χωρίς όμως να το κάνουμε έμπρακτα, προσφέροντας δηλ στην παράταξή του την (πενιχρή) υλική βοήθεια που μας ζήτησε προ 2ετίας (αντί των ζητηθέντων, παρωχημένων για το δικό μας στράτευμα πυρομαχικών, εμείς τους στείλαμε φουσκωτά σκάφη!), προκειμένου να αντιμετωπίσει την φιλότουρκη αντίπαλο φατρία στον εμφύλιο πόλεμο που διεξάγεται στη Λιβύη. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η κωλοτούμπα του Χαφτάρ- «Ρίζου» («…που όπως θέλει το γυρίζει») και η επαναπροσέγγισή του με τον Ερντογάν να μας αφήσει μετέωρους, έωλους, να δεχόμαστε (υποβολιμαία κ εξ ανατολών ετερόφωτη) αμφισβήτηση των ορίων των μεταξύ μας ΑΟΖ, αλλά και καραβάνια από λαθρομετανάστες που καταφτάνουν κατά ορδές στο πιο ευάλωτο σε σχέση με τη Λιβύη σημείο, τη νότιο Κρήτη
- Παρόμοια με την Ουκρανία, ούτε η ισχυρή μειονότητα «Ρωμ»(-ιών) του Λιβάνου και της Συρίας, των ελληνορθοδόξων δηλαδή πληθυσμών που αν δεν είναι ελληνικής καταγωγής, είναι σίγουρα ελληνορθόδοξοι και με ισχυρά ερείσματα στο δικό μας πολιτισμό, στάθηκε ικανή να προσελκύσει το ενδιαφέρον της ελληνικής διπλωματίας και να αποτελέσει προγεφύρωμα άσκησης επιρροής στην εύφλεκτη Μ. Ανατολή, αλλά και εφαλτήριο διπλωματικής μας αναβάθμισης
- Τέλος, και η γειτονική Αλβανία έδειξε σε πόση εκτίμηση έχει τη διπλωματία μας αφενός με τον τρόπο που χειρίστηκε τον εκλεγμένο δήμαρχο Χειμάρας Φρ. Μπελέρι, αφετέρου με τον εν γένει τρόπο που μεταχειρίζεται την (πάλαι ποτέ) ισχυρή βορειοηπειρωτική μειονότητα
Μάλτα και Σικελία ΜΕ ΑΟΖ, η Κρήτη ΑΝΕΥ: πώς φτάσαμε ως εδώ κ κυρίως, ποιός ευθύνεται;
ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ;
Κοινή συνισταμένη όλων των παραπάνω περιπτώσεων είναι η βαθύτερη αιτία τους: βλέπετε, για να κάνεις κάτι, πρέπει πρώτα να το οραματιστείς, κατόπιν να το σχεδιάσεις και τέλος να εξασφαλίσεις τα επαρκή μέσα για να το υλοποιήσεις.
Η καθ’ ημάς διπλωματία έχει εδώ και καιρό κατεβάσει τα μολύβια, τα χέρια και τις μηχανές. Έχει ανάγει σε αυτοσκοπό της τον κατευνασμό των απέναντι, τα «ήρεμα νερά» ανεξαρτήτως κόστους, πάσει θυσία. Στον βωμό του να μην πληγεί ο τουρισμός μας (ο μόνος πραγματικά εξωστρεφής τομέας της οικονομίας μας), αυτοεξαιρούμαστε από την άσκηση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, την ώρα που ο κλοιός γύρω μας σφίγγει.
Όμως για να ενεργοποιηθεί η διπλωματία μας θα πρέπει πρώτα να λάβει άνωθεν εντολές από την πολιτική της ηγεσία. Δυστυχώς, το πολιτικό προσωπικό που μας κυβερνά τις τελευταίες δεκαετίες επέλεξε είτε να κρύβεται στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του όταν σχεδιάζονταν οι τελευταίες πινελιές του σχεδίου Ανάν, είτε να ενδώσει σε όλες τις απαιτήσεις των βορείων γειτόνων μας, παραχωρώντας γλώσσα κ ιθαγένεια για να λάβει ένα προσχηματικό, πενιχρό «Βόρεια», είτε ποιεί την νήσσαν στο Αιγαίο, είτε τρέχει να προλάβει τις εξελίξεις, αντί να τις διαμορφώνει το ίδιο, στο Λυβικό πέλαγος.
Μ’ άλλα λόγια έχει αποδείξει πολλάκις κ διακομματικά ότι αδυνατεί να αντιληφθεί την Ιστορική συνέχεια των εθνικών δικαίων που διεκδικούμε ή υπερασπιζόμαστε και τη δικής του αποστολή, ως εγγυητή αυτού του ιερού σκοπού.
“Ετελείωσε”: #ως_πότε θαντέχουμε να τους ανεχόμαστε;
…ΚΑΙ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ;!
…κ κάπως έτσι φτάσαμε να είμαστε ο Τζανετάκος της Μεσογείου, ένα έθνος ανυπόληπτο, αφερέγγυο, που κανείς δεν εκτιμά ή υπολογίζει σαν διεθνή γεωπολιτικό παίκτη αξιώσεων. Με το διπλωματικό μας κεφάλαιο να αναλώνεται κατ’ αυτό τον (ανέμπνευστο) τρόπο και να διέπεται από την #κεκτημένη_αδράνεια που περιγράψαμε άνωθεν και το οικονομικό κεφάλαιο να ροκανίζεται από τα τρωκτικά του ΟΠΕΚΕΠΕ και των κομματικών ακρίδων που συναπαρτίζουν τον (κομματο-) κρατικό μηχανισμό, απομένει στην ίδια την κοινωνία να σηκώσει μανίκια, να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να αναρωτηθεί με όση ειλικρίνεια και τιμιότητα της έχει απομείνει: #ως_πότε;
ΥΓ Το παρόν άρθρο αφιερώνεται στη μνήμη του Αλ. Τζανετάκου, αλλά κ όλων των ρολιστών του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, που μας χάρισαν απλόχερα το γέλιο και μας ενέπνευσαν να βλέπουμε τη ζωή με μια πιο αισιόδοξη ματιά (σε αντίθεση με ό,τι πράττουν οι πολιτικοί μας εδώ κ δεκαετίες).
ΥΓ2 Την πατρότητα του όρου “Τζανετάκος των Βαλκανίων” (εγώ το επεξέτεινα, ανάγοντάς το σε “Τζανετάκο της ανατολικής Μεσογείου”, περιλαμβάνοντας μες στο κείμενό μου και τις Ουκρανία και Μ. Ανατολη) την πιστώνεται ο αντιστρ. Ε.Α. Κ. Λουκόπουλος, όπως ανακάλυψα (ανεξάρτητα από την πρωτότυπη, δική μου αρχική σύλληψη του τίτλου και του παραλληλισμού) ΜΕΤΑ τη δημοσίευση του παρόντος άρθρου σε μια αναζήτηση στην google, προς αποκατάσταση της αλήθειας.
