(ΕΛ-)ΛΑΣ ΒΕΓΚΑΣ: ΜΙΑ ΧΩΡΑ- ΚΑΖΙΝΟ

“Κουμάρι”, “αλογομούρης”, “χαρτόμουτρο”, “κόκκαλα”: στο συλλογικό υποσυνείδητο τα τυχερά παιχνίδια θεωρούνταν ανέκαθεν κάτι “κακό”, ανήθικο, μιαρό. Ενδεικτικός είναι, άλλωστε, ο τρόπος που έχει αποτυπωθεί η χαρτοπαιξία σε ορισμένες από τις κλασικότερες ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου: εξ αιτίας του εθισμού της μάνας της στην χαρτοπαιξία καταλήγει να γίνει φόνισσα η Ζωή Λάσκαρη στον «Κατήφορο», η ίδια μανία οδηγεί μια μεγαλοαστή σύζυγο στο μύθευμα περί κλοπής ενός δανεισμένου δαχτυλιδιού- βορρά στον τζόγο στην πραγματικότητα- και στα συνεπακόλουθα ευτράπελα του «Ηλία του 16^ου», ενώ η Ρένα Βλαχοπούλου, υποτροπιάζοντας ακόμα και μες στο κρατητήριο, όπου οδηγήθηκε λόγω χαρτοπαιξίας στην… «Χαρτοπαίχτρα», μαθαίνει τα μυστικά του «παπά» από τον Νίκο Φέρμα, καταδεικνύοντας τον εθιστικό χαρακτήρα των τυχερών παιγνίων.

«Eδώ παπάς, εκεί παπάς, πού ‘ ναι ο παπάς;!»

Τα τελευταία χρόνια τα πράγματα έχουν αλλάξει και ο τζόγος από παρίας έχει μετατραπεί σε κάτι «θεσμικό», «φυσιολογικό», «κανονικό», λαμβάνοντας διαστάσεις επιδημίας: το 2024 οι Έλληνες τζογάρανε το ιλιγγιώδες ποσό των €15.6 δις ευρώ. Αν αναλογιστεί κανείς ότι το ίδιο έτος συγκριτικά τα έσοδα από τον τουρισμό ήταν 21 δις ευρώ, αντιλαμβάνεται ότι (κυριολεκτικά) «παίξαμε στα ζάρια» τα 3 από τα 4 ευρώ που βγάλαμε από τον τουρισμό κ μας έμεινε το εξής ΈΝΑ!

EL DORADO

Ολόκληρη η χώρα έχει μετατραπεί σε ένα ξέφραγο αμπέλι τζόγου, ένα El Dorado όπου βαλόμεθα καταιγιστικά πανταχόθεν από τρόπους υποτιθέμενου εύκολου πλουτισμού- στην πραγματικότητα γρήγορης απώλειας περιουσίας: η τηλεόραση, το ραδιόφωνο, το διαδίκτυο, οι δρόμοι, τα λεωφορεία και οι στάσεις τους είναι κατακλυσμένα από υπέρλαμπρες διαφημίσεις που διατυμπανίζουν την παράκαμψη του κόπου στην κτήση των αγαθών (και άρα εμμέσως δυσφημώντας όσα απ’ αυτά κτώνται κόποις)- ξεπετώντας στα ψιλά γράμματα και σε τάχιστα, ακατάληπτα ηχητικά μηνύματα τους κινδύνους εθισμού και απώλειας  περιουσίας, που είναι σχεδόν νομοτελειακοί.

ΚΑΝΟΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗΣ

Αυτός ο ορυμαγδός σχετικών μηνυμάτων, αναρτήσεων και βίντεο επιτυγχάνει την πολυπόθητη (για τις εταιρίες στοιχημάτων) απενοχοποίησή τους. Δια της παιδιώθεν (!) εξοικείωσης των  υποδοχέων, όλων ημών, με κάτι εξαιρετικά εθιστικό, ανήθικο και φθοροποιό, όπως είναι τα τυχερά παίγνια, επιχειρείται ο εξαγνισμός, η νομιμοποίηση και τελικά η “κανονικοποίηση” του τζόγου: όταν βομβαρδίζεσαι από έναν κατακλυσμό σχετικών ερεθισμάτων και βλέπεις βαθμιαία όλο και περισσότερα άτομα του κύκλου σου να υποκύπτουν στον πειρασμό της λοτταρίας, είναι λογικό να πέφτουν και οι δικές σου αντιστάσεις.

Κατ’ αυτό τον τρόπο συντελείται μια τρομακτική, ύπουλη- καθ΄ ότι καθ΄ όλα νόμιμη και αθόρυβη- αναδιανομή εισοδήματος, με τους πολλούς, ανίσχυρους «παίκτες» να αιμοδοτούν οικειοθελώς- ελέω εξάρτησης- τις τσέπες των ολιγαρχών του τζόγου.

Ο ΟΠΑΠ της γειτονιάς μεγάλωσε κ έγινε καζίνο τσέπης!

ΜΙΑΣ ΖΑΡΙΑΣ ΝΙΑΤΑ!

Ιδίως για τη νέα γενιά το φαινόμενο αποβαίνει (αυτο-) καταστροφικό: το 40% των νέων μεταξύ 17-24 στοιχηματίζουν σχεδόν καθημερινά, ενώ οι διπλάσιοι (δηλ η συντριπτική τους πλειοψηφία!) τουλάχιστον εβδομαδιαίως.

Η καθημερινή, υπερβολική τριβή (δια της οποίας παράγεται θερμότητα ικανή να κάψει τον εγκέφαλο) τόσων νέων ανθρώπων με κάτι τόσο ψυχοφθόρο σε πρώτη φάση τους αποπροσανατολίζει από το μείζον στερώντας τους τις βασικές γνώσεις,  δηλαδή τα θεμέλια πάνω στα οποία θα χτίζανε την προσωπική τους ανάπτυξη και την κοινωνική τους εξέλιξη, αφού αντί να μελετούν τα μαθήματά τους «μελετούν» το ποιος ποδοσφαιρικός αστέρας θα απουσιάζει από έναν δεδομένο αγώνα και τί καιρό θα κάνει στο… Μάινχάιμ προκειμένου να ποντάρουν αναλόγως. Έτσι οι νέοι υποαποδίδουν, μένοντας ελλιπώς εκπαιδευμένοι και συνεπώς αυτοεξαιρούμενοι από υψηλής εξειδίκευσης, καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας.

Σε ηθικό επίπεδο ο τζόγος λειτουργεί εκμαυλιστικά για τους νέους, εθίζοντάς τους στην παθητικότητα και την αναμονή του μάνα εξ ουρανού, «μιας καλής ζαριάς», «μιας αρπαχτής» αντί της αρετής και της τίμια δουλεμένης προόδου. Ελλείψει εφικτής προοπτικής προκοπής κ ευημερίας η πλειοψηφία της νεολαίας μας έχει σήμερα στραφεί στο δίπολο «σεζόν ή ξενιτιά». Για τους υπόλοιπους ο τζόγος είναι ίσως η μοναδική άμεσα προσβάσιμη «πηγή πλουτισμού»: εφιαλτικό;!

Τέλος, σ΄ ένα ακόμα βαθύτερο, πολιτικό επίπεδο ο τζόγος λειτουργεί σαν βαλβίδα εκτόνωσης των (δικαιολογημένων) κοινωνικών εντάσεων, αφού αντί αναζήτησης των αιτίων της υστέρησης, της οικονομικής δυσπραγίας, των ανισοτήτων και της έλλειψης ευκαιριών κοινωνικής ανέλιξης, ώστε να αναζητηθούν τρόποι αντιμετώπισης αυτών των παθογενειών που τον πλήττουν άμεσα, ο νέος αποχαυνώνεται αναμένοντας «ένα καλό χαρτί», ένα γκολ, ακόμα και ένα κόρνερ!

…έτοιμη για ρουλέτα! #not

Μια κοινωνία, όμως, που δεν έχει να προσφέρει άλλη εναλλακτική στα βλαστάρια της από τα ζάρια κ τη ρουλέτα, σε πόσο καλύτερες μέρες μπορεί  να ελπίζει;

Πόσο βιώσιμο είναι ν’ ανατρέφουμε μια γενιά αλλεργική στην πραγματική εργασία και δέσμια του «μπαρμπουτιού» από τα γεννοφάσκια της;

#Ως_πότε μας παίρνει ν’ αφήνουμε τα παιδιά μας έρμαια της ειμαρμένης, που σαν βόμβα απειλεί τα θεμέλια της κοινωνίας μας;

ΥΓ Υπολογίζεται πως αν κανείς αντί να «ποντάρει», επενδύσει το ίδιο ποσό κατά μ.ο. σε 10 χρόνια αυτό διπλασιάζεται! Δυστυχώς, στην Ελλάδα λείπει τόσο η κουλτούρα της αποταμίευσης/ επένδυσης, όσο και η χρηματοοικονομική εκπαίδευση.

Και η Πολιτεία, δηλ η κυβέρνηση που εκλέξαμε εσύ και εγώ- όχι κάποιος αόρατος, απρόσωπος θεσμός- αντί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά αυτό τον οικονομικό αναλφαβητισμό, ώστε να διαφυλάξει τα παιδιά μας από τέτοιους κινδύνους, παρακολουθεί αμέριμνα, πρακτικά αμέτοχη, τη μετατροπή της νεολαίας μας σε εξαρτημένους τζογαδόρους.

Όμορφος κόσμος, αγγελικά πλασμένος: 6άρες!