Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΣΤΟ (ΜΙΚΡΟΚΟΜΜΑΤΙΚΟ) ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Προπαραμονές μιας εθνικής επετείου, εκείνης του μεγαλειώδους “ΟΧΙ” και του έπους της Πίνδου, κυβέρνηση και αντιπολίτευση- η καθεμία για τους δικούς της λόγους- επέλεξαν να μετατρέψουν ένα σύμβολο εθνικής ενότητας, το μνημείο του Άγνωστου στρατιώτη, σε διελκυστίνδα μικροπολιτικής σκοπιμότητας, “παίζοντας» αλαζονικά με ιερά και όσια και μη διστάζοντας να υπονομεύσουν θεσμούς και εθνική ενότητα. Υπερθεματίζοντας επικοινωνιακά στα κωμικοτραγικά τεκταινόμενα στον Άγνωστο Στρατιώτη, επέλεξαν να θυσιάσουν στο δικό τους, ιδιοτελή βωμό του λαϊκισμού ένα τοπόσημο που (θα ‘πρεπε να) τιμά τη θυσία των πεσόντων υπέρ εθνικών βωμών και εστιών.
Η μεν κυβέρνηση παίζει το τελευταίο της χαρτί προκειμένου να καταφέρει επιτέλους να διεμβολίσει και να διαρρήξει το συμπαγές ακόμα- δυόμιση ολόκληρα χρόνια μετά τη μοιραία νύχτα- και αρραγές «μέτωπο των Τεμπών», ενώ σύμπασα η αντιπολίτευση επιχειρεί να καρπωθεί εκλογικά οφέλη από τον πάγκοινο θρήνο και τη συγκίνηση για τα τραγικά θύματα του δυστυχήματος. Ποντάροντας και στο timing της 28ης Οκτωβρίου, όταν μπροστά στο μνημείο θα λάβει χώρα η στρατιωτική παρέλαση, οπότε και πρέπει το μνημείο να είναι «καθαρό» από κάθε ίχνος διαμαρτυρίας, η κυβέρνηση μετέρχεται του πλειοψηφικά ισχυρού πατριωτικού αισθήματος του ελληνικού λαού, θέτοντας ένα ψευτοδίλημμα: «θέλετε στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου το μνημείο να βρίσκεται στην (άναρχα άσχημη, κυρίως λόγω κυβερνητικής αδράνειας) κατάσταση που είναι τον τελευταίο καιρό ή όχι;».
Το μνημείο του Άγνωστου στρατιώτη όπως είναι “κανονικά”
Ουσιαστικά επιχειρεί μια μανιχαϊστική διαιρετική τομή αντίστοιχη με τις επιτυχείς του «μένουμε/ ΔΕΝ μένουμε Ευρώπη» του ’15 και του «ΣΥΡΙΖΑ/ αντισύριζα μετώπου» του ’19 για να διαφυλάξει τα νότα της, αποπειρώμενη να συσπειρώσει και να περισώσει ό,τι περισώζεται: «αν είστε πατριώτες, τότε (πρέπει να) είστε και μαζί μας, ειδάλλως είστε «με τους άλλους»- και άρα «λιγότερο πατριώτες».
Εθελοτυφλώντας και αποσιωπώντας, φυσικά ότι από το ’15 έχει μεσολαβήσει μια δεκαετία και από το ’19 μια εξαετής δική της διακυβέρνηση- και 57 αθώοι νεκροί.
Η ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΤΗΣ ΣΥΜΠΟΝΟΙΑΣ
Από την άλλη μεριά η αντιπολίτευση έχει επενδύσει στο συναίσθημα και το θυμικό των ψηφοφόρων για να αντισταθμίσει την παντελή έλλειψη εναλλακτικού αφηγήματος όλου του φάσματός της: από τη «λαϊκή», πατριδοκάπηλη, θρησκόληπτη, πουτινόφιλη δεξιά ως την ιδεοληπτική, εμμονική, λειτουργικά αναλφάβητη αριστερά απουσιάζει πλήρως οποιαδήποτε ουσιαστική αντιπρόταση, ένα σχέδιο εξόδου της χώρας από την υστέρηση και τη φτωχοποίηση στις οποίες έχει περιέλθει από τη διαδοχή της δεκαετούς κρίσης από την ανάπτυξη για λίγους (και «πολύ δικούς της») της παρούσας κυβέρνησης. Διότι το «να φύγουν αυτοί για να ‘ρθούμε εμείς» (ώστε να κάνουμε ακριβώς τα ίδια, απλά δήθεν καλύτερα) προφανώς δεν συνιστά αξιόπιστη αντιπολίτευση.
ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΕΝΟΧΕΣ ΚΡΑΤΟΥΝ ΤΑ ΤΕΜΠΗ ΕΠΙΚΑΙΡΑ
Θεσσαλονίκη, 28/02/25: 2 χρόνια από την αποφράδα ημέρα
Τα Τέμπη κατατρύχουν εξακολουθητικά ενοχικά το συλλογικό μας υποσυνείδητο διότι τόσο όσα προηγήθηκαν, όσο και όσα ακολούθησαν το δυστύχημα συνοψίζουν με το δραματικότερο τρόπο τις (ουκ ολίγες) διαχρονικές νεοελληνικές παθογένειες που ευθύνονται για την τραγωδία, οι οποίες παρ’ ότι ήταν εις γνώσιν, γίνονταν ανεκτές από την πλειοψηφία των πολιτών.
Μισό αιώνα από τη μεταπολίτευση, 15 ολόκληρα χρόνια από την είσοδό μας στο πρώτο μνημόνιο και 7 από την έξοδό μας από το (αχρείαστο) τρίτο, δυστυχώς οι στρεβλώσεις αυτές μοιάζουν με λερναία ύδρα. Έστω υποσυνείδητα, η ελληνική κοινωνία αναγνωρίζει πώς φέρει (αρκετά μεγάλο) μέρος της ευθύνης για την τραγωδία των Τεμπών, επειδή επί δεκαετίες ανέχθηκε ή και υπέθαλψε δια της ψήφου της ένα πελατειακό κράτος που διορίζει στη θέση (κυριολεκτικά) κλειδί του σταθμάρχη έναν ακατάλληλο πρώην(;) αχθοφόρο, με μόνο εχέγγυο διορισμού του την κομματική του ταυτότητα.
Επιπλέον, στη λογική ενός κακώς νοούμενου «δημοκρατικού δικαιώματος» στην εργασία και την κοινωνική κινητικότητα ανέχθηκε επί δεκαετίες μια εξόφθαλμη αναξιοκρατία, που επέτρεψε σ’ έναν εντελώς ακατάλληλο- ελλείψει οποιασδήποτε διαδικασίας αξιολόγησης και με μια κατ’ επίφαση «εκπαίδευση», όπως άλλωστε είναι ο κανόνας σε όλες τις εκφάνσεις του Δημοσίου- «σταθμάρχη» να διαχειρίζεται το πλέον- αν όχι μοναδικό, δεδομένης της απίσχνασης του δικτύου των ελληνικών σιδηροδρόμων- κομβικό σημείο, εκείνο του σταθμού της Λάρισας, χωρίς την επίβλεψη του έτερου (και εμπειρότερου) επόπτη-σταθμάρχη, ο οποίος απουσίαζε από το πόστο του προκειμένου “να πάει σουβλάκια στα παιδιά του”, μ’ αποτέλεσμα τη γνωστή τραγική κατάληξη.
Και τέλος, επειδή στήριξε ενεργά δια της ψήφου της (ή έστω ανέχτηκε δια της αποχής της από τις εκλογικές διαδικασίες) ένα πολιτικό προσωπικό που κόντρα σε κάθε αίσθηση καθήκοντος και ευθύνης επέτρεψε να καθυστερήσει για μια ολόκληρη οκταετία (ώστε να υπερκοστολογηθεί το επιδοτούμενο από την ΕΕ έργο και να προσποριστούν αθέμιτα κέρδη τα δικά της, προφανώς, «παιδιά») η υλοποίηση της σύμβασης 717 που αφορούσε την τηλεδιοίκηση των σιδηροδρόμων και η οποία κατά γενική ομολογία θα απέτρεπε τη σύγκρουση των δυο αμαξοστοιχιών.
ΜΗΤΕΡΑ- ΜΑΡΙΑ
Μ. Καρυστιανού, Καλλιμάρμαρο στάδιο, Οκτωβρίος 2024
Τα τελευταία δυόμιση χρόνια με τον αξιοπρεπή, τίμιο, δίκαιο και μεθοδικό της αγώνα η Μαρία Καρυστιανού έχει καταφέρει- χωρίς να το έχει επιδιώξει- να αγγίξει ευαίσθητες χορδές της συλλογικής μας ενσυναίσθησης, ξεπερνώντας κατά πολύ την απλή «συμπόνοια» που αναπόφευκτα νιώθουμε για κάθε γονιό, και ιδίως μια μάνα που έχασε το παιδί της.
«Αξιοπρεπή» διότι αψήφησε της Σειρήνες της ένταξής της κάτω από οποιαδήποτε κομματική «ομπρέλα», παρ’ ό,τι αποτελεί αναμφισβήτητα το μήλον της έριδος (σχεδόν) για όλη την αντιπολίτευση.
«Τίμιο» και «δίκαιο» γιατί σε αντίθεση με αυτή την αντιπολίτευση γύρισε την πλάτη της στο φτηνό λαϊκισμό και τη δημαγωγία, αρνούμενη να καρπωθεί ιδιοτελή οφέλη και αρκούμενη σε ένα αυτονόητο αίτημα: την απονομή δικαιοσύνης και την καταδίκη ΌΛΩΝ των αυτουργών, φυσικών, αλλά και ηθικών (- πολιτικών;).
Και τέλος «μεθοδικό» διότι με περισσό ζήλο και επιδεικνύοντας δυνάμεις υπέρτερες των αναμενόμενων από έναν απλό πολίτη συνέβαλε καθοριστικά στην κινητοποίηση τόσο των εγχώριων, όσο και των ευρωπαϊκών- και άρα πιο αντικειμενικών και αμερόληπτων- θεσμών προς την πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης και την απονομή της πολυπόθητης δικαιοσύνης.
ΣΙΛΩΑΜ
Πλ. Αριστοτέλους, Θεσσαλονίκη, Φεβρουάριος 2025
Σε ένα δεύτερο, πιο ψυχαναλυτικό επίπεδο, για μια μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας η Μαρία Καρυστιανού λειτουργεί υποσυνείδητα σαν μια κολυμβήθρα του Σιλωάμ, όπου εξαγνίζονται τα προαναφερθέντα ανομήματα και η ανοχή έναντι «αμαρτιών» και δυσλειτουργιών (που άπτονται του δυστυχήματος και) που γίνονταν ανεκτά επί δεκαετίες από την πλειοψηφία της ελληνική κοινωνίας.
Στην Μ. Καρυστιανού προσωποποιείται η απόπειρα απενοχοποίησης και αναζητείται ένα ηθικό άλλοθι για την αδράνεια των πολλών στα πολλά, μικρά «εγκλήματα» που οδήγησαν στα Τέμπη. Η (ήδη καταγεγραμμένη δημοσκοπικά) στήριξη στο πρόσωπό της από ένα διόλου ευκαταφρόνητο τμήμα της κοινωνίας αποτελεί- μεταξύ άλλων- μια έστω καθυστερημένη ομολογία ενοχής, συνοδευόμενη όμως από μια σχεδόν θρησκευτικού τύπου μετάνοια και εξομολόγηση: «Μαρία, από ‘σένα που- σαν άλλη Παναγιά- έχασες/ θυσίασες το παιδί σου, ως κοινωνία που έσφαλε εθελοτυφλώντας σε όλα όσα οδήγησαν στο δυστύχημα ζητάμε έμπρακτα συγγνώμη προσφέροντάς σου ολόκαρδα τη στήριξή μας στο δίκαιο αγώνα που δίνεις και το «Γολγοθά» της δικαίωσης που ανεβαίνεις».
Ασθμαίνει το παλαιοκομματικό σύστημα μπροστά στην απειλή της Καρυστιανού
…και επειδή ακριβώς σε περίπτωση αυτόνομης καθόδου της στις επόμενες εκλογές- που είναι ευκταία για την πλειοψηφία όσων τη στηρίζουν- διάδικος της Κας Καρυστιανού δεν θα είναι αποκλειστικά η παρούσα κυβέρνηση, αλλά σύσσωμο το παλαιοκομματικό σύστημα, ως συνυπεύθυνο για την τραγωδία των Τεμπών, οι κινήσεις της ξεσηκώνουν θύελλα αντιδράσεων ένθεν κακείθεν, ακόμα και- ή κυρίως μεταξύ- αυτών που έσπευσαν να καπηλευθούν τον πόνο των συγγενών των θυμάτων και που εως πρότινος (υποτίθεται) στέκονταν στο πλευρό της.
Μην ξεχνάμε πως μιλάμε για πολιτικά όρνεα που έχουν αποδείξει πως στο βωμό της πολιτικής τους ανέλιξης (ή έστω επιβίωσης) δεν διστάζουν να μετέρχονται κάθε μέσου, θεμιτού ή αθέμιτου, ακόμα και αν αυτό είναι ο αβάσταχτος πόνος ενός γονιού για την απώλεια του παιδιού του- πολλώ δε μάλλον όταν ο πόνος αυτός πολλαπλασιάζεται επί 57.
ΤΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ
Στην περίπτωση που η Κα Καρυστιανού λάβει τελικά την απόφαση να διαβεί το Ρουβίκωνα και να εκτεθεί στην ψήφο των συμπολιτών της το μεγάλο στοίχημα θα είναι το εν λόγω εγχείρημα να «επενδυθεί» με πολιτικό λόγο και περιεχόμενο, προκειμένου να πάψει να είναι μονοθεματικό. Μπορεί ο πόνος και η διαμαρτυρία για την τραγωδία των Τεμπών να θέτουν πάμπολλα ερωτήματα και να αμφισβητούν συνολικά τη νομιμοποίηση του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος, δεν μπορούν όμως αφ’ εαυτά να δώσουν πειστικές απαντήσεις σε πλείστα όσα αμιγώς πολιτικά ή πρακτικά ζητήματα, όπως αυτά της οικονομίας, της εξωτερικής πολιτικής, της γεωργίας και της Παιδείας, τα οποία δεν μπορούν να επιλυθούν στη βάση του αιτήματος για απονομή δικαιοσύνης.
Το βασικό επιχείρημα υπερψήφισης που μετέρχεται η παρούσα κυβέρνηση ακούει στον όρο «κυβερνησιμότητα»: «ενδεχόμενη μη- αυτοδυναμία μας καθιστά (κυριολεκτικά) τη χώρα ακυβέρνητη Πολιτεία», είναι η επωδός των κυβερνητικών (και των άφθονων αργυρώνητων παπαγάλων τους).
Κι όμως, στην εποχή τους ήταν ασφαλέστεροι απ’ ό,τι τώρα!
Δυο τα βασικότερα αντεπιχειρήματα: πρώτον, στα δύσκολα χρόνια της Κρίσης την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια ανέλαβαν (και τελικά πέτυχαν) πολυκομματικές κυβερνήσεις: εκείνη των «σαμαροβενιζέλων» αρχικά και εκείνη των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εν συνεχεία.
Και δεύτερο και σημαντικότερο: πόσο στ’ αλήθεια ζημιωμένος θα βγει ο ελληνικός λαός σε ενδεχόμενη απώλεια των υπουργικών θώκων των κυρίων Κ. Αχ. Καραμανλή (των Τεμπών), των κυρίων Λ. Αυγενάκη και Μ. Βορίδη (του ΟΠΕΚΕΠΕ) και τόσων άλλων υπερπροβεβλημένων και πολυδιαφημισμένων ως “αναντικατάστατων” στελεχών, μετά από έξι χρόνια διακυβέρνησης των οποίων η χώρα βρίσκεται ουραγός στη Ε.Ε. σχεδόν στα πάντα;
Την απάντηση τη δίνουνη δυσχερής καθημερινότητα που βιώνει η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, η στεγαστική κρίση, η ακρίβεια και η εξακολουθητικά μαζική φυγή ελληνόπουλων στην ξενιτιά, που ‘χει λάβει διαστάσεις πραγματικής Εξόδου : #ως_πότε αντέχει η κοινωνία να εθελοτυφλεί και ν’ ανέχεται να τη διαφεντεύει μια πολιτική κάστα που εδώ και μισό αιώνα έχει αποδείξει πως δεν διστάζει να θυσιάζει ό,τι πολυτιμότερο διαθέτουμε ως κοινωνία, τα ίδια μας τα παιδιά, στέλνοντάς τα είτε στην ξενιτιά, είτε στον τάφο, προκειμένου η ίδια να μην απωλέσει την εξουσία και τα «δικά της παιδιά» τα προνόμια που εκπηγάζουν εξ αυτής;
ΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ- ΠΟΛΙΤΩΝ
Τα τελευταία χρόνια ζούμε το ιστορικό οξύμωρο η ελληνική κοινωνία να έχει πιο προωθημένες θέσεις από το πολιτικό προσωπικό που υποτίθεται πως την εκπροσωπεί. Η αξιοκρατία και η αξιολόγηση σε όλους τους δημόσιους φορείς, ώστε να βρίσκονται στις θέσεις- κλειδιά, αλλά και σε κάθε θέση, οι καταλληλότεροι και όχι οι “κομματικότεροι”, η εξάλειψη της νοσηρής γραφειοκρατίας και της πολυνομίας, που μειώνουν δραματικά την παραγωγικότητα και αποτρέπουν την έλευση αληθινά παραγωγικών επενδύσεων στη χώρα μας και η ευνομία, η τήρηση της Τάξης και η λογοδοσία των εκάστοτε υπευθύνων- είτε πρόκειται για πεπραγμένα, είτε για παραλείψεις τους- είναι μερικά μόνο από τα κοινά ζητούμενα μιας ευρείας πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.
Το παρόν πολιτικό προσωπικό, στερούμενο προσλαμβανουσών από την “αληθινή ζωή” που ζούμε όλοι εμείς που δεν εκκολαφθήκαμε σε έναν κομματικό σωλήνα και δεν γαλουχηθήκαμε σε “παραταξιακά έδρανα”- η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών δηλαδή- αδυνατεί να αντιληφθεί τις ανάγκες και τα προβλήματά μας και άρα και να προτείνει λύσεις που θ’ ανταποκρίνονται σ’ αυτά. Κινείται διατακτικά φοβούμενο το λεγόμενο “πολιτικό κόστος”, αδυνατώντας ν’ αντιληφθεί το πολλαπλάσιο πολιτικό όφελος που θα καρπωθεί προβαίνοντας στα βήματα που απαιτούνται. Δρα κοντόθωρα, προασπίζοντας τα κεκτημένα του πελατειακού κράτους που το ίδιο δημιούργησε για να αυτοαναπαράγεται.
Έτσι, η κοινωνική ζήτηση για εξέλιξη, μεταρρύθμιση και εκσυγχρονισμό παραμένει ένα ανενεργό ένζυμο που περιμένει τον καταλύτη του για να ενεργοποιηθεί.
ΑΠΟ ΠΑΙΔΙΑΤΡΟΣ… ΜΑΙΕΥΤΗΡΑΣ
Ο καλύτερος- και πιο έμπρακτος- τρόπος να τιμήσουμε τους νεκρούς των Τεμπών και να αποτήσουμε φόρο τιμής στη μνήμη τους είναι να αποτρέψουμε την επανάληψη παρόμοιων περιστατικών. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει ν’ αντικρίσουμε κατάματα την αλήθεια- και τα παιδιά μας- για να αντιληφθούμε πως ό,τι δεν εξελίσσεται, πεθαίνει. Αν δεν αποφασίσουμε συλλογικά να γυρίσουμε επιτέλους σελίδα, βελτιώντας κάθε ατομική, κοινωνική, εργασιακή και πολιτική πτυχή της ζωής μας, είμαστε ως έθνος καταδικασμένοι σε έναν αργό, ίσως και σ’ έναν ξαφνικό, σαν αυτό των Τεμπών, θάνατο.
Αυτή τη στιγμή η Μ. Καρυστιανού δείχνει να διαθέτει το momentum, την ορμή και τη στήριξη της κοινωνίας που θα της επέτρεπαν να μετατρεαπεί σε “μαιευτήρα” του νέου που κυοφορείται, ενώ το παλιό(-κομματικό σύστημα) σιγοσβήνει.
Με το σθένος της, την καθαρότητα της στάσης της και το (πραγματικό) ηθικό πελονέκτημα που της δίνει η απώλεια της κόρης της, έχει μια μοναδική ευκαιρία ν’ αποτελέσει τον καταλύτη ιστορικών εξελίξεων και της αλλαγής που όπως το χώμα τη βροχή προσδοκά η ελληνική κοινωνία.
Της γέννησης επιτέλους μιας δικαιότερης, τιμιότερης, μιας καλύτερης Ελλάδας.
Αυτής που εμείς χρωστάμε στα παιδιά μας, ίσως και η ίδια στη μνήμη του δικού της αδικοχαμένου παιδιού.
Έχει άραγε και τη θέληση να το κάνει;
Κοιτάζοντας τις εναλλακτικές της, ας ελπίσουμε πως ναι!
Τί λέτε, δεν οφείλουμε να τους παραδόσουμε μια αξιοπρεπέστερη, δικαιότερη, μια καλύτερη πατρίδα;
