Άρθρα

Στην Ελλάδα αρκούμαστε στο να βαυκαλιζόμαστε αυτάρεσκα και εθνο-εγωπαθώς για το ένδοξο παρελθόν, αγνοώντας το σύγχρονο γίγνεσθαι και αδιαφορώντας για το αυριανό

Όσο η κυβέρνσησ αντιμετωπίζει το στεγαστικό με αμιγώς επικοινωνιακούς όρους, αυτό θα επιτείνεται και τα παιδιά μας θα ξενιτεύονται εις άγραν ενός καλύτερου μέλλοντος κ μιας καλύτερης χώρας: το αντέχουμε ως γονείς κ ως κοινωνία;

Η απάντηση στη «γαλάζια πατρίδα» του απέναντι επιτήδειου αναθεωρητή οφείλει να είναι το δόγμα της δική μας, μαχητικής, διεκδικητικής «ΚΟΚΚΙΝΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ»: κόκκινη σαν το αίμα που γενεές επί γενεών προγόνων μας έχυσαν θυσιαζόμενοι για την πολυπόθητη λευτεριά, πολλών εκ των οποίων πότισε τις αλησμόνητες πατρίδες της Ιωνίας, του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης. Στον πανούργο, ανατολίτικο αλυτρωτισμό έχουμε ιερό καθήκον να προτάξουμε την έμπρακτη μνήμη και τιμή των ηρώων μας, δια της δημιουργίας των προϋποθέσεων μιας δικαιότερης, ασφαλέστερης, μιας καλύτερης πατρίδας, που όχι απλά θα αποτρέψει νέες χαμένες πατρίδες, αλλά θα διεκδικήσει πρωταγωνιστικό ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις, διαμορφώνοντάς τες, αντί να τις κυνηγά.

Το «πάμε και όπου βγάλει» δεν αποτελεί μια ατάκα, δεν χαρακτηρίζει έναν απλό σταθμάρχη: είναι η νοοτροπία που διέπει εγκάρσια όλη τη δημόσια διοίκηση, τους θεσμούς και αρμούς της εξουσίας, από την κορυφή, την κυβέρνηση, μέχρι τη βάση της, το δάσκαλο, τον υπάλληλο στην πολεοδομία, τον αστυνόμο.

Τί είναι πιο πατριωτικό για την Πολιτεία (Κεντρική ή δημοτική), να στήνει από ένα (αμφιβόλου αισθητικής) άγαλμα του Μεγαλέξανδρου σε κάθε χωριό, πόλη και κωμόπολη της Μακεδονίας (ενίοτε κ εκτός αυτής), προς επίρρωση της ελληνικότητάς της (λες και αμφισβητείται από τους ντόπιους), ή να φροντίζει να υπάρχει ευνομία στους δρόμους, τις σιδηροτροχιές και τα σχολεία της, ώστε να μην τίθενται σε κίνδυνο οι ίδιες οι ζωές των πολιτών της;

Οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας μπορεί να δρουν σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης της λαϊκής οργής κ σαν μια μορφή ομαδικής ψυχοθεραπείας, αλλά όσο η ελληνική κοινωνία αποφεύγει να κοιταχτεί κατάματα στον καθρέφτη, αντί να θυματοποιείται οικειοθελώς, μια νέα τραγωδία θα καιροφυλακτεί, βαφτισμένη «μια στραβή στη βάρδια» ενός πολιτικού προσωπικού- σταθμάρχη, που θεωρεί όλους εμάς αχθοφόρους του.

Βιολογία και φυσική εξέλιξη αδυνατούν πλέον να συμβαδίσουν με την ιλιγγιώδη τεχνολογική εξέλιξη, με αποτέλεσμα να αποσυντονιζόμαστε ως είδος. 15 χρόνια από πλευράς γενετικής εξέλιξης είναι μια στιγμή, τεχνολογικά όμως, είναι το χρονικό διάστημα που ως ανθρωπότητα πήγαμε από το γραμματόσημο στο e-mail, από το κουτσομπολιό στο σταθερό στο φρενοκομείο των σόσιαλ, αλλά και από το ωράριο στο (φορτωμένο με φακέλους) γραφείο στην ευέλικτη, εξ αποστάσεως εργασία από το σπίτι.

Σε μια εποχή ανακατατάξεων και αναταράξεων η Ευρώπη οφείλει να αδράξει την ευκαιρία, μετατρέποντας την απειλή σε αφορμή για επιτάχυνση της ενοποίησής της με ενδυνάμωση των θεσμών και περισσότερη ενεργειακή αυτάρκεια και αμυντική και πολιτκή αυτονομία, που θα της επιτρέψουν να αισθανθεί πιο ασφαλής, πιο ενωμένη, πιο Ευρώπη. Να κάνει δηλαδή επιτέλους πράξη τη φυγή προς τα μπρος!

Όσο, σαν άλλοι λωτοφάγοι, συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε σαν ιερά τοτέμ, σαν «εθνικά κεφάλαια» τους κύριους υπαίτιους της υπανάπτυξης και της υστέρησής μας, κρύβοντας τους σκελετούς στην ντουλάπα και παριστάνοντας ότι αγνοούμε τον ελέφαντα που βρίσκεται στο δωμάτιο, τόσο θα εκκρεμεί η μετατροπή μας σε μια «ΚΑΝΟΝΙΚΉ ΧΏΡΑ».

Πώς το ΠΑΣΟΚ έπεσε θύμα της ίδιας του της ιστορίας